مطلبی دارد دلم با چنگ گویم یا سه تار

                                      رخش را بستن توانم، دل کنون باشد تتار

بسته ی تاری شدم کش بند بندم جان گرفت

                                      حال با این جان تازه من چه گویم ای سوار

گویی اکنون صبر کن وقتش فرا خواهد رسید

                                     من که در صبر انگبینم، دل نموده انتحار

سالها مستوری و گویند تاب ناوردی از آن

                                    ای پری رو ثابتش کن، چهره بنما پرده دار

تار گیسویت مگر از آن گل صد برگ بود

                                  وه چو افشان می نمایی، دل از آن بو بی قرار

تا کی از ساقی و کوثر داستان ها بشنویم

                                 تو بیا و زنده کن وصف مرام آن تبار

ما که معذوریم ای هاتف بگو از قول ما

                                 درد را برریز ای حاجی که دل گشته دچار